IK KAN NIET MEER PROPPEN
Soms gaan dingen anders dan je vantevoren wilt, bedenkt of plant...
Mijn jongste (Milan) zat vanaf zondag in quarantaine vanwege corona bij een medewerker. Woensdag moest ik met hem voor de eerste keer naar de teststraat. Spannend. Mijn oudste (Niels) was donderdag jarig. Verjaardagen geven altijd iets speciaals in de week van jarig zijn. Speciaal in de breedste zin van het woord.
Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin….
Ben je al afgehaakt met het lezen van deze blog? Ja, het zijn natuurlijk maar een paar woorden. Een paar woorden die ik zo’n 20x herhaal. Waarom doe ik dit? Ik laat mijn snaaizin inderdaad maar enkel woorden zijn.
IK HOEF NIET MEER TE VLUCHTEN
Wie is die vrouw?
Ik kijk in de spiegel. Ik weet dat ik het ben. Toch vraag ik me af wie die vrouw is daar in de spiegel.
Gisteren ging ik een filmpje opnemen voor de THT-zomerchallenge: Grease. “Proud to be Fout”. Dus ging ik me verkleden als stoere Sandy. Durf ik dit? Blote buik? Jasje er over en klaar. Onzekerheid all over, maar ik ging het aan. Ik zet de camera aan en straal ineens zoveel zelfvertrouwen uit. Is dit dezelfde vrouw als de vrouw voor de spiegel? Blijkbaar wel. Stiekem trots. Durf ik dit wel te delen? Zucht. Zelfvertrouwen weg. Spiegeltje spiegeltje aan de wand… Ja, ik ga dit aan ongeacht wat anderen er van denken. Dat is van de ander. Dat is de spiegel van de ander.
“Hilde is trouw en eerlijk en heeft het wonderlijk talent voor het positieve in het leven”.
Het lijkt heel goed met me te gaan, maar binnenin mij wemelt het van de gedachten die mij op andere sporen willen zetten. Er zijn ook realistische dingen die deze periode moeilijk maken. Dat is zo. Daar kan ik niets aan veranderen. Ik kan mijn vader niet in 1x beter maken. Ik kan de corona niet in 1x de wereld uit helpen. Ik kan mijn bedrijf niet in 1x laten groeien tot een bedrijf waarbij ik me geen zorgen hoef te maken over hoeveel geld ik de volgende maand heb?
IK WIL WEER SPELEN
Koningsdag 2021 aan de Baggelhuizerplas werd ik door Maris gevraagd voor een theatrale performance om haar challengeweek ‘Hoepel op! Hakken aan en gaan!’ feestelijk af te sluiten. Ik werd natuurlijk meteen enthousiast van zowel haar challenge-titel als dat ik weer mocht spelen. Ik had hier zo’n zin in! Dus zei ik direct: “JA, dat wil ik doen!”
Mijn creatieve brein ging meteen werken. Geïnspireerd door “de kletsende tuttebel op zolder” en de vrouwelijke ondernemer. Nou, mijn Tu(ij)thola liet vrijwel meteen van zich horen. “Kan ik dat wel?” Ik schoot in de verdediging: “Ik ben geen Claudia de Breij, hoor”. Het kriebelde positief in mijn buik. Het kriebelde negatief in mijn brein.
Het pak koekjes moet op, de chipszak moet leeg. Een aangebroken reep chocola in de kast is ondenkbaar. Herken je dit? Ik niet. Ik vind het heerlijk om te genieten van mijn 2 stukjes BonBonBloc. Daar maak ik een feestje van. Chocola op een mooi schaaltje van BLOND met een kop zoethoutthee is voor mij écht genieten. Daar neem ik de tijd voor. Ik kies bewust elke avond voor deze 2 stukjes chocola. Natuurlijk is er wel eens hunker naar meer. Wil ik hier aan toegeven? Dat mag, als het een bewuste keuze is.
