DE ANDERE KANT VAN SOCIAL MEDIA
Als ik het moet geloven, dan wordt het rustig op Social Media… Blijkbaar zijn er meer mensen Social Media-moe. Of is het weer een zichtbaarheidsstunt van ondernemers? Ik stop in ieder geval voor onbepaalde tijd. Ik ga me zeker niet verstoppen, want ik vertrouw er op dat ik gevonden word via andere wegen. Ik wilde deze Social Media-stop rustig afbouwen, maar de positieve aspecten om er niet op te hoeven zitten, voelden zo fijn, dat ik met grote sprongen ben gestopt. In dit geval geen kleine stapjes, maar lekker rigoureus. De verlichting is groots. Ik schrijf in deze blog waarom ik afstand neem. Ik zal nog 1 post wijden aan deze blog en dan is het voorlopig helemaal klaar.
“Zichtbaarheid is belangrijk als je een eigen bedrijf hebt. Mensen moeten je zien en kunnen vinden. Ze moeten een gevoel bij je krijgen. Ze moeten het gevoel hebben dat ze je kennen door middel van je stories, filmpjes, posts, …” Schrik! “Ik heb een eigen bedrijf… dus ik moet zichtbaar zijn!” Het woordje “moet” zette me eigenlijk meteen in wankel evenwicht.
“Wat wil ik? Wat is het me waard?” Deze vragen stel en geef ik vaak aan mijn coachees mee. Deze 2 – op het oog – simpele vragen, kunnen veel verandering teweeg brengen in de mindset. In dat brein dat ons van alles wijs maakt. Dat brein dat soms een spelletje met ons speelt. Dat brein dat het beste met ons voor heeft – al zien we dat niet altijd (meteen). Mijn brein – ook wel mijn Tu(ij)thola genoemd – pusht me tot de limits. Ik doe dingen waarvan ik niet wist dat ik het in me had. Dat is gaaf!
Social Media: “O ja dat moet ook nog”… Met frisse tegenzin plant ik weer een zaadje door middel van een bericht. Het schrijven vind ik leuk. Posts schrijven om mensen aan te moedigen om in beweging te komen. Notficaties ontvangen. De reacties van anderen onder mijn bericht lezen. Kijken of er weer hartjes zijn. Statistieken bekijken, die me verder weinig zeggen. Door scrollen naar andere posts van anderen op Social Media. Storen aan de vele advertenties tussendoor. Toch weer even op klikken, want het maakt toch nieuwsgierig… En zo zat ik vaak weer veel meer tijd op Social Media dan ik in eerste instantie wilde. De hele dag door checkte ik toch even hoeveel likes en reacties ik kreeg. Dat wilde mijn Tu(ijt)hola en dan handelde ik daar naar.
Ik handelde daar naar, omdat ik mezelf vergat de vraag te stellen: wat wil ik echt? Wat is het me waard? Wil ik echt nu mijn tijd besteden aan Social Media of wil ik iets anders met deze tijd doen? Ik koos niet. Ik deed het vanuit een automatisme.
Ik “moet” mensen spammen met mijn THT-mogelijkheden, want als ik dit niet doe, krijg ik geen klanten, toch?? Dus voor mijn THT-januari-challenge was ik weer volop mensen aan het “spammen”. Tegelijkertijd was mijn gevoel: “dit wil ik helemaal niet”. Ben ik te naïef als ik wil geloven dat mensen me wel vinden? Is af en toe een mailtje niet voldoende om mensen op de hoogte te houden van alle mooie dingen die ik maak en doe met Theater THT? “Mensen moeten minstens 7x iets gezien hebben voor ze beslissen om tot actie over te gaan”. Is mond-tot-mond-reclame uit de tijd? Ik wil geloven van niet. Er komen mensen bij mij via via. Een groter compliment kan je niet krijgen.
Goed, ik was dus aan het “spammen”. Gelukkig kreeg ik een paar leuke reacties inclusief aanmeldingen. Maar… Ik kreeg vooral géén reacties. Niets. Helemaal niets. Meer dan 80% bleef stil.
Dit en de andere kant van Social Media gaven de doorslag. Ik wist het zeker: “ik wil afstand nemen van Social Media”. Ik kon mij tijden verliezen in berichten van anderen en dan vooral in de negatieve reacties daarop. Op de een of andere gekke manier kon ik dan niet meteen stoppen met lezen. Die negativiteit ging dan in mijn lijf zitten. Krampachtig had ik het met de schrijver te doen. Natuurlijk was ik het ook niet altijd eens met de dingen die ik las, maar het kwam niet in mij op om daar dan op te reageren. Vanuit respect, denk ik. Hoop ik. We zijn allemaal mensen.
Tot vorige week was ik zo’n lezer, geen “slachtoffer”. Helaas ondervond ik aan den lijve wat de andere kant van Social Media met je kan doen... Mijn filmpje van een "hysterische" THea Thee vanuit energie, fun en kleur werd totaal uit haar context getrokken. Dit betreffende filmpje van mij werd geplaatst op een instragram-account waar de anonieme eigenaar enkel een ‘of-vraag’ stelde. Ik werd getipt. Mijn eerste gedachte was nog: “grappig”. 14.1K keer gezien - later 44.5K. Best veel, haha... Nog steeds vanuit geinig. Totdat ik even verder ging kijken en zag dat er ook 72 reacties waren gegeven. 72… tot dan toe (de uiteindelijke score weet ik niet en wil ik ook niet weten). Die reacties die hakten er behoorlijk in. Ik wilde het bij die mensen laten, maar het raakte me persoonlijk. Hoe konden die mensen zo naar over mij schrijven, terwijl ze niet eens wisten waar het om ging?
THea Thee is ontstaan vanuit de corona-epidemie. Ik wilde wat kleur, energie en vrolijkheid in de huiskamers brengen. Dit was toen een goed idee en dit doe ik nog steeds met veel plezier. Al denk ik weleens dat het tijd is voor meer Hilde. Maar hé, dit ben ik ook. Dit is het theatermens in mij.
Het betreffende filmpje zegt helemaal niets over mijn coaching-skills. Daar werd wel flink over geschreven in de reacties. Ik had meteen het gevoel me te moeten verdedigen. Gelukkig deed ik dat niet, maar ik voelde het wel. Ik ben redelijk onherkenbaar op het filmpje vanwege mijn roze pruik. Mijn vlecht hing achter me en zo lang niemand mij tagde in het bericht was het oké. Ik probeerde het los te laten. Vooral die negatieve reacties. Ik wilde niet meer naar dat account klikken om te kijken of er nieuwe reacties waren. Er waren inmiddels weer “nieuwe slachtoffers”, zag ik 2 dagen later toen ik eindelijk tegen mezelf zei: “Hilde, nu kijk je niet meer!”
De anonieme schrijver in de Linda: “Ik post video’s van coaches die allemaal net iets minder uniek blijken dan ze waarschijnlijk zelf denken. Er zat helemaal geen plan achter… Ik post niks van besloten accounts, alleen filmpjes van mensen die een open Insta hebben. Pesten of kwetsen wil ik niet, maar blijkbaar fascineert en irriteert het ruim 25.000 mensen (volgers) en ik vind het zelf ook om te gieren. De meeste coaches kunnen er om lachen. Als iemand echt gekwetst is, dan haal ik de video er gewoon vanaf.” Tja… wanneer ben je echt gekwetst? Ik had meermaals de reactie in mijn hoofd klaar om te versturen, maar ik deed het niet. Ik doe mijn ding, omdat ik hier achter sta. Meer energie wilde ik er simpelweg niet meer aan verspillen.
Deze persoon is gigantisch populair ten koste van anderen. In wezen doet hij zelf niets, maar hij biedt mensen de ruimte om even lekker los te kunnen gaan op de filmpjes die ze zien. Mijn eerste gedachte: “Zielig.” Mijn tweede gedachte: “We laten mensen allebei op een bepaalde manier los gaan.” Ik laat mensen los gaan in lijf en energie met THea Thee. Bij hem kunnen mensen even lekker spuien.
Voor nu: Power on! Ik laat me niet gek maken. In wezen doen wij precies hetzelfde – met een voor mij – wezenlijk verschil. Zijn volgers hebben zijn manier nodig om te klagen en te "destroyen". Ik hoop dat ik op mijn manier positiviteit breng zonder dat dit ten koste hoeft te gaan van anderen.
In zekere zin ben ik deze man, die mijn “hysterische” filmpje postte, dankbaar. Dit maakt mijn stap om te stoppen met Social Media makkelijker.
Wil jij, als lezer van deze blog, toch graag op de hoogte blijven van mij en Theater THT? Stuur me even een berichtje, dan stuur ik af en toe een leuke mail of WhatsApp-je. Gewoon, omdat ik daar zin in heb en daar blij van word. Niet om te “spammen”. Niet, omdat ik zichtbaar moet zijn. Jullie vinden me wel als ik iets voor je mag betekenen. Daar vertrouw ik op.
Liefs Hilde
Foto-tekst: Mooi dit natuurlijke spotlicht van de zon. Ik doe lekker mijn ding. De zon laat mij stralen. Een ander ziet dit misschien (nog) niet, maar dat komt wel. Ik verstop me niet, maar als je me wilt vinden, mag je op andere plekken gaan zoeken dan Social Media.