Van HELD naar ANTI-HELD

Van HELD naar ANTI-HELD

Ik voel mij een reus tussen de kabouters en een kabouter tussen al die hoge bomen. “Waar houden zij op?” Ik kijk omhoog. Het regent niet meer. Ik ga op pad in mijn eentje. Eerst zijn daar nog de paaltjes van de kabouterroute die me richting geven. Deze laat ik achter me. Alleen op de wereld. Wat een heerlijk gevoel. Ik geniet. Ik klim in bomen. Ze nodigen uit om in te klimmen. Vroeger toen ik klein was, klom ik graag in bomen. Toen ging ik hoog. Nu ga ik niet zo hoog. Ik trek me niets aan van Tuthola en wat anderen van me zouden kunnen denken.

LAAT DE HANDDOEKEN DIT KEER IN DE KAST LIGGEN

LAAT DE HANDDOEKEN DIT KEER IN DE KAST LIGGEN

Herken jij “goeie voornemens” bij jezelf? Elk jaar wil je bijv. “wat” kilo’s kwijt. Verschillende diëten geprobeerd. Korte flow in die eerste weken van januari. Dit jaar ga je het echt anders doen. Dat soort gedachten en gevoelens. Wie weet heb je hier wel eens hulp bij gezocht en vind je dat je het nu wel alleen “moet” kunnen. Waarom? Vaak een grote frustratie en de reden om de handdoek weer in de ring te gooien. “Ik kan het toch niet”.

RUIMTE

RUIMTE 

Theater stond uit voor mij. Theater THT bood even geen theaterdingen aan. Natuurlijk gaf ik mijn improvisatielessen en regisseerde ik stukken voor anderen. Voor mij was dat toen voldoende, tot het begon te kriebelen.

Geen ruimte. Wel dé ruimte. Geen ruimte in mijn hoofd. Wel dé ruimte, maar niet geschikt voor theater? Dat zat in mijn hoofd.

De ZIN van het GEEN ZIN

De ZIN van GEEN ZIN.

Kerstgala 2016 – ik had geen zin!
Het jaar 2016 scheidde ik op 13 oktober, de dag na onze trouwdag 7 jaar later. Sinds de herfstvakantie woonde ik weer in Assen met m’n boys. De jongens hadden hun kerstdiner op school en bleven slapen bij opa en oma, zodat ik naar het kerstgala op school kon. Ik werkte toen nog als theaterdocent op Van der Capellen sg. in Zwolle. Ik hing op de bank. Ik had geen zin. Geen zin om van de bank af te komen.

HET HOORT ER GEWOON BIJ!

HET HOORT ER GEWOON BIJ!

Ik ben lam geslagen… Dit is de tijd dat ik mezelf zichtbaar moet maken. Nu is de tijd om mensen te laten zien dat ze hun goeie voornemens met mij aan kunnen gaan. Het laatste jaar dat ze “op dieet” op hun voornemens-lijstje zetten. En toch krijg ik niets op papier. Ik wil mezelf niet moeten verkopen. Het lukt me niet. Ik ben meteen onzeker. Ik wil me als dat grijze muisje van vroeger verstoppen. Onzichtbaar maken voor iedereen. Ik voel de druk die ik mezelf op leg.

IK GING HET WEER AAN!

IK GING HET WEER AAN!

Afgelopen zondag (06-11) liep ik de marathon van Terschelling: de Berenloop. Had ik niet een paar weken geleden de marathon van Amsterdam gelopen? Ja, dat klopt. Die liep ik voor mijn vriend. Deze zou ik voor mezelf gaan lopen. Ik had immers weer opties. Optie 1: ik kon niet starten. Deze optie verviel, want ik had er enorm veel zin in. Optie 2: ik zou kunnen uitstappen. Optie 3: ik zou het hardlopen kunnen afwisselen met wandelen. Er stond niets op het spel. Om een PR-tijd was het me niet te doen. Ik hoefde niemand iets te bewijzen (inclusief mijzelf niet). Ik wilde zoals altijd gewoon lekker hardlopen.