SUPPORT

Hogere levels binnen je persoonlijkheid willen halen, maar hoe?
Met de juiste support achter je, voor je, naast je, met je, in je… moet het lukken toch?
Support betekent dat er iemand is die in je gelooft en die je net dat stukje aanmoediging geeft om door te gaan. Er voor zorgt dat je het beste uit je zelf haalt. Vaak zelfs nog meer “beste uit jezelf” dan je had verwacht of had durven dromen.

Als je vader of moeder zegt: “ik geloof in je” en “je kan het”. Dan geloof je dat, want dat zijn toch je ouders. Je hoeft niet de beste te zijn, als je zelf maar weet dat je er het beste van hebt proberen te maken. Vroeger deed ik mee aan playbackshows. Én ik was goed. Ik won geregeld de eerste prijs. Ik kroop echt in de huid van de artiest die ik na deed. Complimenten van de jury waren: “in de schaduw zag ik Michael Jackson”, “het leek net of jij zong” en “als je kan zingen, wordt jij een groot artiest”.

Ik kan niet zingen, dat zei de strenge zangjuf met brilletje en knot van de theaterschool heel duidelijk tegen mij tijdens mijn auditie. Deze kant wil ik helemaal niet op. Het gaat juist om de juiste support en niet om je fobisch te maken voor het één of ander. Ik zing nu wel weer na zo’n 20 jaar met mijn kinderen. Ik zal nooit díe “grote artiest” worden, maar dat is, omdat ík dat niet wil, niet vanwege de gemiste support van die zangjuf. Ik zou wel playbacker willen zijn. Ik heb serieus nagedacht over een eigen soloprogramma waarbij ik steeds in de huid van een andere artiest kruip. Een heerlijk avondje uit voor de mensen en ik die dan steeds een andere topartiest wordt. Zit daar iemand op te wachten? Of dat ik op een feestje uitgenodigd wordt als “playback-artiest”. Heel uniek, zoals ik ben. Ik mis nog de juiste support om dit daadwerkelijk aan te gaan.

Terugkomen op vroeger en de support van mijn ouders. Ik deed eens CHER, inclusief outfit van ‘If I could turn back time’, bij het Leger des Heils met boven mij een tekstbord. Mijn vader zei: “Hiltje, als je niet wint, is dat niet omdat je niet de beste was, want dat was je.” Hij beschermde me. Ik won toch. “God heeft de mens geschapen zoals hij is”.

Mijn moeder houdt niet van voetbal, maar toch bracht ze mij naar de Drentse selectiewedstrijden en -trainingen. Daar waar de andere ouders langs het veld stonden om aan te moedigen, zat mijn moeder met een kopje thee in de kantine een boekje te lezen. Gemiste support? Absoluut niet. Ze was er toch voor me! Eigenlijk wordt deze blog wel een beetje een ode aan mijn ouders… Mijn grootste fans, altijd! Door hen ga ik avonturen aan, door hen geloof ik in mezelf, door hen ben ik geworden wie ik ben en wil zijn. Ik heb geluk gehad met mijn ouders, dat realiseer ik me heel goed.

Support zit ook in een schouderklop van een meester of juf. Gezien worden in je talent. Een compliment van je baas tijdens de opening van een vergadering. Even in het middelpunt gezet worden, hoe klein ook. Het geeft vleugels om door te gaan en weer een stukje verder te gaan. Het daagt uit. Ook anderen kunnen geprikkeld worden om een stapje harder te gaan als ze zien wat het kan opleveren. Support is zó belangrijk!

Opgeven zit in het hoofd. Het is een makkelijke keuze. Stoppen en terug gaan: “het is nu toch goed?” Maar de vraag “Wat als…” gaat terug komen. Natuurlijk is het fijn als je vriend/vriendin langs de route staat als je de marathon loopt. Dat moment dat je je naam hoort in de menigte, dan loop je weer beter en weet je weer dat je het kan of althans dat je goed op weg bent. Er gelooft iemand in jou, geeft je een highfive en jij gaat weer een stapje harder. Het is rijkdom als er mensen om je heen zijn om je te supporten.

Maar… de belangrijkste supporter van jou ben jezelf. Als je naar je hart luistert en durft je keuzes te maken. Je gelooft in dat wat je staat te doen. Je durft fouten te maken, te groeien en eventueel de keuzes te maken om een andere richting in te gaan als het niet werkt, dan ben jij díe topsupporter voor jezelf. Geef je zelf dat stukje waardering, die schouderklop, dat bosje bloemen, dat stuk taart, dat jurkje, die nieuwe schoenen en geniet daar van. Je hebt het gedaan. En of je er mee door gaat of niet. Je hoeft jezelf niet af te vragen: “wat als…” Blijf eerlijk naar jezelf toe, dan kom je heel ver. Geniet van kleine stappen, van grote stappen, want jij durft ze te zetten met jezelf op de eerste rij.

Misschien moet ik toch dat soloprogramma maar eens gaan maken…. Zit er iemand op een nieuwe vorm van een avondje uit te wachten? Iemand? Ja, ík zit daar op te wachten. En het oefenen zal al heel fijn zijn. Dus houdt Theater THT in de gaten, wie weet ga ik wel “IF I COULD TURN BACK TIME”.

Foto: Zurich marathon 2019 (https://sportograf.com)