IK BEN EEN POWERVROUW ÉN DAT PAK KOEKJES GAAT ER AAN!

Vorige week gingen al mijn theaterdeuren weer open. De improvisatiecursus voor gevorderden op woensdagavond met het thema: ‘coronaproof’. Donderdagavond repetitie-avond in de grote zaal van Hingstman met Spotlichtspelers op afstand. Zondag was daar de eerste keer weer met de powervrouwen. Buiten en ieder op haar eigen picknickkleedje. Ik heb er alles aan gedaan om afstand te bewaren. Ik ben te onafhankelijk om ziek te worden.

Ik heb altijd last van een loopneus. De ene keer erger dan de andere keer, maar nat is mijn neus over het algemeen altijd. Ik ben net een hond. Daar geldt hoe natter de neus hoe gezonder de hond, toch? Ik zal dan wel erg gezond zijn. Ik had de innerlijke emoties niet verwacht van alle openslaande theaterdeuren. Ik heb het gemist, maar ik had me er een periode ook echt voor afgesloten. Zelfbescherming.

De natte neus ging over in neusverkoudheid. We weten allemaal wat dat in deze tijd betekent…. Corona? Dus ik proberen te bellen om een test te laten doen. Al ben ik er van overtuigd dat dit “gewoon” een neusverkoudheid is, tref ik alle maatregelen. Ik blijf binnen. Theaterdingen en THT-trainingen zeg ik af. Geen gasten in huis ontvangen. Balen, als je zoon jarig is. Gelukkig hadden we al een “coronaproof” feestje gehad, maar toch. De hele dag probeer ik contact te krijgen met de testlijn. Ik kan het deuntje van de wachtstand niet meer horen. Ik kwam er 1x door, maar toen crashte het netwerk. Of ik met een uur nog een keer wilde bellen… “Uh… meen je dit?” Online kwam ik er ook 1x door met de mededeling dat ik naar Zwolle kon voor de wattenstaaf in mijn neus. 2 uur rijden met de auto. Ik zou de aangereikte tijd niet eens kunnen halen… Ik voel me vandaag al veel beter en ik kom er nog steeds niet door op de testlijn… Ik heb besloten dat ik niet meer in de wachttijd ga zitten wachten, vandaag. Ik ken mijn lijf. Mijn verstopte neus wordt langzaam aan weer enkel nat. Ik neem de regels in acht. Ik houd afstand van mijn dierbaren. Ik neem beslissingen waardoor hun levens door kunnen gaan en ik verdwijn in mijn bubbel. Als het echt over is, zal ik nog 24 uur binnen blijven voor ik me weer onder de mensen begeef.

Ik schrijf dit nu wel stoer, maar natuurlijk schoten bij mij in eerste instantie de gedachten rond: “wie heb ik allemaal besmet?”. Angst ingeboezemd. Onzekerheid, ook. Net als dat ik bezig ben met een prachtig project dat heeft moeten stoppen door dé omstandigheden. De groep is kleiner geworden. Wat is er over gebleven? Welk gevoel? Ik pak het voorzichtig op, maar dan is daar weer een powervrouw die durft te kiezen voor zichzelf en stopt met ons. IJzersterk van haar, maar totaal onverwacht voor mij. Ik heb tranen gelaten. En nu? Onzekerheid. Onzekerheid die omslaat in inspiratie. Een inspiratieboost voor ons stuk ‘POWERVROUWEN RAKEN’. Een nieuwe titel voor een nieuw script. Het zal weer raak zijn. Krachtig. Sterker dan het eerste script. Dat durf ik te zeggen.

Ik ben een powervrouw én dat pak koekjes gaat er aan!

In een volgende blog zal ik over dat pak koekjes schrijven.