Mijn sporadische dates met Jules de Strooper

Het pak koekjes moet op, de chipszak moet leeg. Een aangebroken reep chocola in de kast is ondenkbaar. Herken je dit? Ik niet. Ik vind het heerlijk om te genieten van mijn 2 stukjes BonBonBloc. Daar maak ik een feestje van. Chocola op een mooi schaaltje van BLOND met een kop zoethoutthee is voor mij écht genieten. Daar neem ik de tijd voor. Ik kies bewust elke avond voor deze 2 stukjes chocola. Natuurlijk is er wel eens hunker naar meer. Wil ik hier aan toegeven? Dat mag, als het een bewuste keuze is.

De bewuste keuze van korte termijn: geniet 100% zonder schuldgevoel of de bewuste keuze van lange termijn: verschil zien op de weegschaal, lekkerder in mijn lijf zitten, geen ongemak bij het hardlopen of wat mijn lange termijn doel ook is… Ik heb een keuze. Ik ben altijd de baas.

Geniet 100% van meer (dan ik in eerste instantie had bedacht) zonder schuldgevoel betekent dat ik alle negatieve stemmetjes/gedachten in mijn hoofd uitschakel. Ik laat ze niet mijn genietmomentje afpakken, want dan had ik het beter niet kunnen nemen. Toch? Dan zeg ik liever: “morgen mag ik weer”.

“Jij hebt makkelijk praten, jij bent slank, jij kan alles hebben”… Is dat zo?

Ik ben slank, omdat ik kies. Ik hou van taart. Ik ben een echte “zoetekauw”. Als ik met mijn moeder een dagje op stap ga, dan lunchen wij met taart. Wij kunnen op zo’n dag met gemak 3x taart eten. Maar ik compenseer dat wel. Dit zit zo in mijn systeem dat ik hier niet meer over hoef na te denken. Hoe ziet dat er dan uit? We hebben waarschijnlijk het ontbijt geskipt, omdat we rond 10u onze eerste taart eten. Wij lunchen niet met broodjes, maar met taart. Wij nemen rond 16u geen alcohol met bittergarnituur, maar taart. En ons diner is eenvoudig zonder voorgerecht en vaak zonder toetje. Dan is er in de avond nog ruimte voor mijn stukjes chocola. Op de dagen er na kan ik nog volop teren op de taartmomentjes van ons uitstapje. Dan eet ik minder “slecht” en meer fruit en groente.

Waarom “slecht” tussen aanhalingstekens? Mensen denken vaak, omdat ik slank ben, dat ik alleen maar gezond eet. Dat is absoluut niet waar. Sterker nog: I love pizza en ik smul van friet met mayo. Alleen doe ik dit met mate. Daardoor smaakt het ook elke keer verrukkelijk. Uit eten gaan is echt een feestje. Vooral Villa Tapas is favoriet: “All you can eat”. Ik hou hier de hele dag rekening mee. Ik eet nauwelijks. Ik daag mijn hongergevoel uit. Dat is helemaal niet zó moeilijk als dat het klinkt, maar het is iets wat niet veel mensen doen. Bij de eerst hongerknor spring ik niet op om te gaan vullen. Vaak ebt het gevoel weg. Anders wil een glas water of kop thee ook helpen. “Dat zou ik nooit kunnen”. Heb je het wel eens geprobeerd? In het begin is het zwaar, want je lichaam is nu eenmaal gewend aan het stillen van je honger. Een keer je ontbijt over slaan, is geen ramp. Geef je hongergevoel de tijd om te wennen. Als je meteen toegeeft, kan er niets veranderen.

Een paar jaar geleden at ik iedere ochtend 4 boterhammen als ontbijt. Daar kon ik dan mee voor de klas staan tot de middagpauze. In die pauze at ik dan 3 stuks fruit. Ik had een reepje mee voor in de namiddag. Op dat moment had ik zo’n eetpatroon nodig. Nu moet ik er niet aan denken om in de ochtend 4 boterhammen weg te werken. Sterker nog, ik heb dagen dat ik het heel goed doe op geen ontbijt. Luisteren naar mijn lichaam. Wat heeft ze nodig? Patronen mogen doorbroken worden. Dingen veranderen.

Ik neem altijd verschillende reepjes mee voor onderweg of als ik een dag op pad ben. Deze gaan niet allemaal op, maar ik wil kunnen kiezen. Een ander zegt dan: “dat zou ik nooit kunnen. Wat ik bij me heb, moet op?” Hoezo? Wat maakt dat je deze gedachte hebt? Is dit omdat je echte honger hebt of zit hier een andere gedachte achter? Kijk als je weet dat dit een trigger of valkuil is, ga het dan niet aan. Neem dan niet verschillende reepjes mee. Je hoeft je triggers natuurlijk niet altijd op te zoeken.

Vind je het moeilijk om verleidingen te weerstaan, neem dan even bewust afstand. Even geen zakken chips, repen chocola en zakken apekoppen in huis. Even geen glazen wijn voor de gezelligheid. Zoek alternatieven. Kom er achter hoe moeilijk dit is of misschien wel hoe makkelijk dit is. Is het gelukt om een tijdje van je “trigger” af te blijven? Ga dan weer eens op date met Tony: 4 dagen genieten met 1 reep Tony Chocolony. Maak er echt een momentje van: een feestje. Genieten en de dag erna weer, want het hoeft niet in 1x op. Proef de smaaksensatie in je mond. Deze zal intens zijn, omdat je het even niet hebt gehad. Proef echt. Is het schaaltje leeg? “Morgen mag ik weer!” Jij bent in controle over wanneer je je “trigger” weer introduceert in je leven! Jij bent in controle over wat je eet, niet andersom.

Klink allemaal erg makkelijk. Weet ik… Maar ik ken ook de andere kant…

“FabBaby!” Ik had toen al humor. Een paars schriftje met daarop een getekend meisje voor een groot roze hart met harde zwarte omlijning. Het meisje heeft allemaal sterretjes om zich heen. Ik noem het meisje Lisa “gewoon omdat ik dat wil” (4 oktober 2002) Op elke bladzijde staat het meisje Lisa met een vriendinnetje blij en gelukkig te wezen. Ik heb een vriendinnetje gevonden als eetdagboek. 8 oktober: het gaat nog lekker, ik beschrijf dat ik moe ben en nog veel moet voorbereiden, dus dat ik beter meteen met eten kan beginnen. Ook mijn horoscoop van dat moment schreef: “… probeer uw eetlust onder controle te houden, dan zult u zich ook beter voelen.” Ik sloot deze dag af met: “zo zie je maar. Ik ben blij met jou, Lisa”. 17 oktober: “het kon wel eens een ouderwetse vreetdag worden. Ik heb toch al buikpijn en om het ergens op af te schuiven, ga ik veel dingen door elkaar eten”. 18 oktober: “Ik had helemaal geen trek en dan ineens de gedachte. Ik kon het niet weerstaan. … Hoe kan het toch dat mijn ene kant dit denkt en mijn andere kant toch anders handelt” 28 oktober: “heeft dit boekje nog wel zin? … zo langzamerhand lijkt het echt een obsessie te worden”. Tussen neus en lippen door, schrijf ik ook dat ik me 5x per dag weeg… 29 november: “een oude verslaving is terug.”

Deze oude verslaving houdt in: een hele zak gekleurde spekjes (Frisia Party Mallows: nou een party voor mijn buik it is… not), 3 chocolade repen hazelnoot + een hele BonBonBloc en afsluiten met 2 kaascroissantjes. Dit vrat ik standaard iedere week wel 1x, soms zelfs 2 dagen achter elkaar ipv avondeten. Ik studeerde en zat op kamers in Leeuwarden. Ik fietste er speciaal voor naar de AH in de stad.

Als ik daar nu aan terug denk en ik me het geheel visualiseer hoe die massa er uit zou zien, dan kan ik het me niet voorstellen, maar ik deed het echt. In die tijd was ik zeker 15 kilo zwaarder dan nu. Het studentenleven… Één van de redenen waarom ik een speciaal THT-Studenten-traject wil starten. Studeren is al lastig genoeg, dus liever met veel energie en lekker in je vel zittend.

Hoe zit het nu? Heb ik nog last van eetbuien? Er zijn momenten dat ik bewust kies om een pak boterwafels leeg te eten. Die ouderwetse (vr)eetbuien die krijg ik niet eens meer op, denk ik, al zou ik nog zo hard mijn best doen. Eerder schreef ik al de blog: ‘IK BEN EEN POWERVROUW ÉN DAT PAK KOEKJES GAAT ERAAN!’ Ik heb altijd een pak JulesDeStrooper boterwafels in huis. Altijd. Maanden liggen ze in de voorraadkast. “Ik neem dit alleen op een moment dat ik ook dat hele pak wil opeten.” Ik pak ze pas als ik in mijn eentje op een moment dat ik me ellendig of zielig voel, een moment dat ik zin heb om te voelen. Als ik (te) veel eet, krijg ik buikpijn. Dan wil ik deze buikpijn voelen. Dat klinkt misschien raar, maar voor mij is dit soms nodig. Ik kan er soms ook naar uit kijken. Dan weet ik dat er een hele drukke dag komt, wat een mooi moment is om mezelf te “trakteren” op dit pak. Er zitten allerlei redenen achter om het doen, maar ik kies er altijd heel bewust voor. En dan geniet ik er ook van, welke reden er ook achter zit.

Het mooie is, omdat ik weet dat ze er zijn, blijf ik er met gemak af. Ik zie ze meerdere malen per dag liggen, maar ik laat ze lekker liggen. Niet het juiste moment. Ik maak ze niet groter dan het is. Als ik ze nu niet in huis zou hebben, dan kan het zijn dat mijn brein met me aan de haal gaat. Dat weet ik niet zeker, maar dat kan ik me voorstellen. En het probleem is dat als ik dan naar de supermarkt ga, ik met veel meer thuis kom. Had ik dat maar geweten in mijn studententijd…

Dus maanden blijf ik van dat pak boterwafels af. Dan komt er een moment waarop ik dat hele pak leeg eet in mijn eentje. Vervolgens schrijf ik hem weer netjes op het boodschappenlijstje. Ik wil het in huis hebben. Altijd. Ik wil me op ieder moment kunnen laten gaan met JulesDeStrooper. Laatst overkwam het me dat ik spontaan ging delen, omdat ik ze niet op kreeg… “Wat krijgen we nou?” Deze koekjes wil ik helemaal niet delen. Toch?