IK HOEF NIET MEER TE VLUCHTEN

IK HOEF NIET MEER TE VLUCHTEN

Wie is die vrouw?
Ik kijk in de spiegel. Ik weet dat ik het ben. Toch vraag ik me af wie die vrouw is daar in de spiegel.

Gisteren ging ik een filmpje opnemen voor de THT-zomerchallenge: Grease. “Proud to be Fout”. Dus ging ik me verkleden als stoere Sandy. Durf ik dit? Blote buik? Jasje er over en klaar. Onzekerheid all over, maar ik ging het aan. Ik zet de camera aan en straal ineens zoveel zelfvertrouwen uit. Is dit dezelfde vrouw als de vrouw voor de spiegel? Blijkbaar wel. Stiekem trots. Durf ik dit wel te delen? Zucht. Zelfvertrouwen weg. Spiegeltje spiegeltje aan de wand… Ja, ik ga dit aan ongeacht wat anderen er van denken. Dat is van de ander. Dat is de spiegel van de ander.

Ik ben een vrouw van 44 jaar met een sixpack. Oké een sixpack van een 44-jarige die ooit 2 kinderen heeft gebaard. Zo’n sixpack. Ik ben rond mijn 40^ste begonnen met mijn eigen workouts op zolder. Eerst hoelahoepen zonder hoelahoep. Later met hoelahoep. Ik zag mijn lijf veranderen. Toch veranderden mijn gedachten niet mee. Ik kom misschien zelfverzekerd over, maar dat is niet altijd waar. Soms is het een masker. Een masker dat vele vrouwen op hun nachtkastje hebben liggen.

Dat masker liet me als puber verdwijnen in de massa. Behalve tijdens playbackshows dan ging het masker af. Dan voelde ik me vrij. Vrij om mezelf te zijn in de “huid van een ander gekropen”.  Was dat hetzelfde meisje als het massameisje? Dat massameisje dat voor het optreden voor de spiegel stond met de gedachte: “durf ik dit wel?” Zodra de muziek aan ging, straalde datzelfde meisje zoveel zelfvertrouwen uit. Hoe dan?

Muziek was altijd een vlucht. Dansen of mijn leven er van af hing. In de discotheek, op mijn studentenkamer, op zolder, in mijn lokaal voor de lessen begonnen. Alles er uit gooien. Heerlijk.

Op een gegeven moment vergat ik dat ik op die manier kon vluchten. Toen vluchtte ik in eten. Eetbuien. Het stillen van ieder gevoel dat ik had. Niet stil staan bij wat ik echt voelde. Eten. Dat wilde ik. Niets meer en niets minder. Vluchten in drank heb ik kort gekend. Geen zorgelijk verleden, maar wel in 1x die knop omgezet naar niet meer drinken. Een blackout. Niets meer weten van die avond. Klaar er mee. Nu heel af en toe een Malibuutje, gewoon voor de lekker om iets te vieren. Op 1 hand te tellen. Heb ik maar zo weinig te vieren? Nee, zeker niet, maar ik vier de meeste dingen liever met taart!

Vluchten in sporten. Dat was de andere kant van eten. Dat ging niet samen. En toch ook wel. Eten voor sporten betekende ellende. Buikpijn voelen. Maar ik wist waar het vandaan kwam: eten. Ik kon een schuldige aanwijzen: ik zelf. Eten na het sporten betekende ook ellende. Weg was het fijne gevoel van het bewegen. Zonde. Maar ik kon een schuldige aanwijzen: ik zelf. Verder hoefde ik niet te kijken. Verder hoefde ik niet te voelen.

Vluchten in een boek. In een andere wereld duiken. Op avontuur. In 1 dag een boek uit lezen. Gevangen worden door de woorden van een ander en het niet willen weg leggen. Dat vluchten.

Vluchten in shoppen. Vluchten in shoppen. Zucht. Dat is pas fijn. Voor shoppen moet er geld zijn. En laat ik dat geld nu net niet hebben voor shoppen. Daarnaast heb ik ook niets nodig. Door de challenge (½ jaar challenge werd 9 maanden = een bevalling) die ik met mezelf ben aangegaan om niets te kopen, ben ik veel kritischer geworden. Laatst had ik een moment van terugval, leek het. Ik had op het terras gezeten. De ander betaalde. Ik had ineens geld “over”. Ik rekende mezelf in ieder geval rijk. Ik een winkel in. Het hol van de leeuw. Een mantra in mijn hoofd: Ik heb niets nodig.. Ik begon al te wankelen. “Alleen als het echt en aanvulling is. Alleen als het een kleur heeft van mijn kleurenkaartje. Alleen als het niet duurder is dan mijn niet uitgegeven lunch. Alleen als ik het contant kan betalen. Ik mag mijn pinpas niet gebruiken.” 3 items gaan mee de paskamer in. Ze voldeden aan mijn voorwaarden. Ik keek in mijn portemonneetje met hartjes. Daar zat een briefje van 50 in waarvan ik niet meer wist dat het er was. Blijkbaar dacht ik dat het er niet meer was. Door het niet live winkelen en overal moeten pinnen, was dat portemonneetje ook een eeuwigheid niet open geweest. Dus leuke verrassing! Ik rekende mijzelf weer rijk. Ik nam alle 3 de dingen weloverwogen mee. Blij als een kind, zo blij. Wat was dit gevoel lang geleden. Heerlijk. Even hoe het altijd was. Van voor ik voor mezelf begon… Ik liep naar de auto. Ik kwam langs een winkel met een kledingrek buiten. Ik zag een rok. De kleur verblindde me. Ik pakte het van het rek, liep er mee naar binnen. Ik wilde betalen. De winkeldame vroeg nog of ik het niet wilde passen. “Nee hoor, past wel en anders geef ik het weg.” ?!?!? “What just happened here” ???!!?? Dit was dus dé echte terugval. Dit was vluchten zoals vroeger. Weg gevoel van daarvoor. In de auto schuldgevoel. Ik kon niet meer terug om te ruilen. Ik zat immers al in de auto. Ik baalde. Ik wilde dit helemaal niet. Thuis paste ik de rok. Geweldig. Een ouderwetse impulsaankoop. Een goeie. Aan miskopen doe ik niet meer. Loslaten. Het is gebeurd. En door. Ik ben gevallen, maar een volgende keer val ik iets minder hard. Een terugval na 9 maanden niets shoppen. Het hoort er bij. “It’s part of life”.

Vluchten kan fijn zijn. Gewoon even niets. Gewoon even helemaal niets. Maar zo gewoon is dat niet. Helemaal niet. Ik wil nog steeds af en toe vluchten. Dat gevoel van vluchten. Niet voelen. Me geen zorgen maken. Niet sterk hoeven zijn. Gewoon vluchten in even niets. Maar hoe dan?

Ik wil niet meer vluchten in eten. Ik wil niet vluchten in sporten, want mijn lijf verdient ook haar rust. Ik kan niet vluchten in een boek. Ik mis de concentratie. Ik wil niet vluchten in shoppen. Ik kan niet vluchten in muziek. Dat hoort gewoon bij me. Dat is er. Dat is geen uitvlucht meer. Ik zou kunnen vluchten in schoonmaken. Dat zou een win-win opleveren. En dat maakt het ook meteen geen vluchten.

Ik had een spelletje op mijn mobiel. Veel te veel tijd ging daar in op. Ja! Ik was aan het vluchten. Ik had iets gevonden om in te vluchten. Dit is alleen niet het vluchten dat ik wil. Het is hardnekkig, maar ik heb al 2 dagen niet gespeeld. Het voelt goed. Een bevrijdend gevoel.

Ik hoef niet meer te vluchten. Ik mag me gewoon even voelen zoals ik me op dat moment voel. Zo gewoon is dat helemaal niet. Dat weet ik. Daar weet ik alles van. Ook al zie ik er in de ogen van een ander fantastisch uit op mijn 44^ste met mijn “sixpack”… Ik blijf op momenten een onzekere vrouw zonder masker. En dat mag. Steeds een klein stapje vooruit. Steeds op zoek naar een iets sterkere versie van mezelf. Ik ben nog jong. Ik heb de tijd. Nu nog geduld… haha.

Foto: De foto lijkt geposeerd, maar is uit het filmpje van de THT Zomerchallenge 2021

Nieuwsgierig naar de dít filmpje (en andere filmpjes)? Meld je dan aan voor de THT Zomerchallenge 2021.

[Form AanmeldenZomerLarge2021 not found!]