IK KAN NIET MEER PROPPEN

IK KAN NIET MEER PROPPEN

Soms gaan dingen anders dan je vantevoren wilt, bedenkt of plant...
Mijn jongste (Milan) zat vanaf zondag in quarantaine vanwege corona bij een medewerker. Woensdag moest ik met hem voor de eerste keer naar de teststraat. Spannend. Mijn oudste (Niels) was donderdag jarig. Verjaardagen geven altijd iets speciaals in de week van jarig zijn. Speciaal in de breedste zin van het woord.

Toen kreeg ik op dinsdag een telefoontje. Niels was gevallen met zijn fiets. 15.27u - ik had net een coachgesprek afgerond. De adrenaline gierde door mijn lijf. Wat zou ik aantreffen? Om een lang verhaal kort te maken… 20.27u kwamen Niels en ik thuis. Niels heeft zijn pols op 2 plekken lelijk gebroken. Niels is uniek in zijn zijn. De diagnose hebben we toendertijd gevierd als een feestje. Terug naar deze dinsdag. Hij hield zich zo lang groot, sterk en stoer. De paniekaanval was ook groots. "Rustig maar, liefje, mama is bij je." Niels heeft zijn verjaardag donderdag kunnen vieren, want Milan had een negatieve testuitslag. Gelukkig.

Milan was ook stoer en dapper bij de teststraat. De testmevrouw was echt super. “Eigenlijk zouden we het helemaal geen coronatest moeten noemen, maar kriebeltest. Ik ga jou even in je keel kriebelen en even in je neus kriebelen.” Zo simpel kan het zijn. Een natuurtalent hoe ze dit aanpakte in tegenstelling tot haar collega die waarschijnlijk iets te veel neusgaten met “snottebelletjes” van dichtbij heeft gezien. Ik kan dat nog begrijpen ook. Het is niet niks.

Deze week was totaal anders dan verwacht los van al de extra dingen door een verjaardag - en dat doen we dat niet eens heel uitgebreid.

Ik voelde een terugval. Ik wilde kunnen graaien en proppen. Spekkies in mijn mond proppen. Sussen. In mijn studententijd had ik veel last van eetbuien. Eten om maar niet te hoeven voelen, Ja de buikpijn voelen. Ik voelde een terugval, maar ik had geen terugval. Ik kan niet meer proppen. Ik sus mijn gevoel niet meer op deze manier. Maar een oud impuls/automatisme was er wel. Dit was zo'n week geweest waarop ik vroeger los zou zijn gegaan. Nu niet meer. Ik propte wel een paar spekkies in mijn mond, maar het was maar een handje.

Ik coach mensen in het afvallen bij Skinnyminds en bij mijn eigen THT-trajecten. Of liever gezegd wil ik mensen in hun kracht zetten vanuit de sterke persoon van nu naar een nog sterkere versie van zichzelf. De focus op wie wil je nu zijn en dan als gevolg worden er kilo’s verloren.

Ik deelde dit verhaal van deze week met mijn coachees. Wat ik hier wil zeggen is, hoe goed je het ook doet en wilt doen voor jezelf. Hoe goed je dingen plant of bedenkt. Laat soms ook los. Je hebt het niet allemaal in de hand. Accepteer een gevoel. Accepteer een terugval. Val en sta op. Ik gaf ruimte aan mijn oude impuls, maar juist daarom sloeg ik niet "ouderwets" door. Wat als ik er tegen was gaan vechten?

Ik voel me niet altijd een goeie moeder. Ik dacht dat ik tegen zoiets als een dubbele polsbreuk niet was opgewassen, maar er kwam een kracht in mij naar boven. Dat is goed om daar even bij stil te staan.

Dit is mijn verhaal van deze week - en dan hebben we nog een weekend voor de boeg met feestjes...
Hoe was jouw week? Wat doe jij als er dingen gebeuren die je niet vantevoren had bedacht of gepland? Ga je vechten of accepteer je het? Wat zou je willen? You’ve got the power!