ALS IK JOUW LICHAAM HAD

ALS IK JOUW LICHAAM HAD

“Als ik jouw lichaam had, zou ik de hele dag naakt rond rennen”…
“Jouw lijf is perfect”… 
“Met zo’n lijf hoef je je nergens voor te schamen”…

Everybody is a bikinibody and not just for summer. Wat is een bikinibody? Trek een bikini aan en je hebt een bikinibody. Is het zo simpel?

In mei/juni hoor ik geregeld het woord: “Bikinistress”. De zon komt er aan inclusief Social Media, reclames en winkels die “afgetrainde, gebronsde lijven in ieniemienie bikini's” showen. “Een bikinikbody is een body in een bikini ongeacht welke maat, lengte, kleur, vorm, …” Elk lichaam is mooi, want het is uniek en van jou.

En toch is het alles, behalve zó simpel. Daarom de THT-bikinichallenge in september – min of meer na het bikiniseizoen. Wat maakt dat we enkel een bikinibody willen in de zomer? Hoe fijn is het om elke dag te weten dat dit lijf, jouw lijf, een bikini waard is? Het heeft alles te maken met zelfbeeld, zelfvertrouwen, mindset, schaamte, angst en kwetsbaarheid. Juist door in september te starten met jouw bikinibody geef je ruimte om te blijven voelen dat jouw lijf het waard is. Jij bent het waard om in de winter ook je focus te houden op je lichaam met de keuzes die je maakt op gebied van eten en bewegen. Ik word hier heel enthousiast van en ook heel onzeker, want als ik een THT-bikinichallenge ga aanbieden, MOED ik ook in de bikini. Expres een typefout in moet, want het vergt veel moed van mij om in die bikini te gaan.

Ik ben gigantisch aan het uitstellen. Het is al bijna september…

Het begon met het vinden van de juiste bikini. Ik wilde eentje met felle kleuren, liefst THT-kleuren. Ik hou van roze! Mijn borsten zijn net theezakjes. Wie dat ooit bedacht heeft om ze zo te noemen: briljant. Ik hang dan gebogen naar beneden en kijk naar mijn borsten. Serieus! Ze lijken echt op theezakjes. Blijkbaar werkt het zo dat de bikini’s in deze theezak-maat kussentjes nodig hebben om er toch nog iets van te maken. De meeste kussentjes zitten vast. Ik wil ze er uit kunnen halen. Als ik rechtop sta zijn het geen theezakjes meer, dus kunnen ze de bikini prima zelf dragen. Meer dan de helft valt daardoor af. Bikinibroekjes passen. De een nog kleiner dan de ander. Ik heb behoefte om voor veilig te kiezen, liefst met pijpjes. Geen schaamhaarscheerschaamte-gedoe. Nee, niet. Ik koos al eens voor een zwempak met broekspijpjes. Het leek of ik heel goed kon zwemmen, terwijl ik ooit vanuit een soort liefdadigheid mijn zwemdiploma heb gekregen. Ik zou niemand kunnen redden, terwijl ik er wel uit zag als een topzwemmer. Ik spreek mezelf bemoedigend aan in mijn zoektocht naar mijn bikini:  “Kom op, Hilde, uit je comfort-zone. Dat wil je ook van je challengemensen”. In de paskamer tijdens het passen word ik flink geconfronteerd met mijn witheid. Gebogen met mijn theezakjes in het witte landschap tikt mijn onzekerheid me hard aan. Misschien toch maar geen THT-bikinichallenge…

Zo makkelijk zou ik toen al kunnen opgeven. Ik doe het niet. Nog niet…

Dus “meer bloot”. Hoe dan? Ik ben een koukleum. Ik sport praktisch altijd in lang, tenzij het heel warm is. Laat staan als ik niet beweeg dan draag ik met gemak lang op een warme zomerdag. Dat koukleumen is begonnen nadat ik stopte met voetballen. Altijd in weer en wind in korte broek en toen ineens niet meer. Tegelijkertijd woonde ik tijdens mijn studeren in Leeuwarden in een verschrikkelijke koud huis met schimmel op de muren en ijsbloemen op de ramen van mijn slaapkamer. Dus… “meer bloot”. Hoe? Door te gaan hardlopen in sporttopje en kort broekje. Oké. In mijn vorige blog tipte ik dit al even aan. Als ik er niet bewust bij nadenk, trek ik automatisch lang aan. Zo ook, deze week tijdens een training. Het was warm genoeg in de studio om in het kort te gaan. Het hardlopen heeft wel een omslag gemaakt. Ik heb 6x hardgelopen in “meer bloot” (in Den Helder en Denemarken, dus nog niet in mijn eigen omgeving). Afgelopen donderdag trok ik zonder nadenken top en korte broek aan en stapte onze deur uit. YES, overwinning! Natuurlijk was Tu(ij)thola flink aan het ouwehoeren in mijn brein. Goed, dan moest ze maar mee.

En toen die fotoshoot in bikini op het strand van Den Helder. Ik kan nog steeds terug.

Een fotoshoot waarbij ik zelf aan de andere kant van de camera sta: prima. Ik zet graag iemand in haar kracht. Nu met mijzelf als hoofdpersoon voor de camera. Het “meer bloot” tijdens het hardlopen heeft zijn werk gedaan. Ik voel me meer vertrouwd dan ooit eerder in bikini. Gelukkig, want dit is wel het moment om te “shinen”. Wat je allemaal niet ziet op de plaatjes, achter de lach en de kracht die ik uitstraal. Ik was ongesteld, dus extra onderbroek aan met bescherming en veel checken. Aan het einde van de vakantie waarbij ik volop genoten had van taart en uit eten gaan. Verkeerde legging vooraf aan die elastiekstrepen achter liet op mijn buik. Oeps, toch nagels vergeten te lakken. Ik vind voeten lelijk. Een nagellakje had nog een beetje goed kunnen maken. Niet ingesmeerd, zal ik verbranden? Als ik nu naar mijn foto’s kijk, ben ik vooral trots, ongeacht wat Tu(ij)thola schreeuwt. Dat was er nog niet na de eerste keer foto's kijken. Dat heeft moeten groeien door positief te blijven kijken en los te laten. Het is zo makkelijk om te kijken naar wat ik minder mooi vind.

Dus de THT-bikinichallenge gaat door? Nou… Weer twijfels. Ik ben kwetsbaar.

Ik begon deze blog met zinnen van anderen die ze rechtstreeks tegen mij zeiden. Ik hoef me nergens voor te schamen, vanuit het referentiekader van de ander. En toch schaam ik mij. Ik schaam mij niet voor de schaamte die zij invullen. Het is niet dezelfde schaamte. Ik ben trots op mijn buik, mijn slanke lijf, mijn armen en schouders. Ik zie dat eten en bewegen op mijn manier me goed doen. Ik schaam mij wel voor mijn witte lichaam. Het gevoel dat anderen een zonnebril op moeten zetten, vanwege de zonreflectie op mijn witte benen. Als het maar iets koud is, worden mijn benen blauw-paars. Ik struggle echt met mijn huidskleur. Altijd insmeren met factor 50. Ik schaam mij voor mijn beharing. Mijn schaamhaar heet terecht schaamhaar. Ik scheer wel. Ik ben er gewoon niet zo goed in. Ik word misselijk als ik mijn oksels doe. Ik heb te hardhandig mijn scheermesje vast, waardoor ik gemakkelijk bloederige taferelen creëer. Ik heb typische benen, billen en uitstekende heupen op 2 manieren te interpreteren. Ik voel mij kwetsbaar.

Ik maak er van dat mensen naar mij kijken en door mijn onzekerheid vul ik in wat ze denken. 

Ik ben vast niet de enige die zegt bij een terrasje pakken: “lekker mensen kijken”. We kijken toch allemaal naar mensen? Ik probeer vooral naar de positieve dingen te kijken van anderen. Wat maakt dan dat ik de gedachten van mensen die naar mij zouden kunnen kijken negatief invul? Zij kunnen toch ook positief naar mij kijken? Natuurlijk vergelijk ik. Ook hierin ben ik vast niet de enige. Het is niet gek dat ik invul voor een ander wat ze van mij zullen vinden in bikini…. Maar het blijft puur vanuit mijn eigen referentiekader. Ik vind mijzelf wit. Een ander vindt het puur. Ik vind mij slank. Een ander vindt mij (te) dun. Ik heb lelijke voeten. Een ander ziet mijn voeten niet eens staan. Ik ben trots op mijn sportlichaam. Een ander vindt mij obsessief. Boeien. Het wordt tijd dat ik mezelf accepteer ongeacht wat een ander hier van vindt. Op heel veel gebieden kan ik heel goed loslaten wat anderen van me vinden. Ik ben mezelf. Maar als ik “meer bloot” ga… Tja dan ben ik flink aan het smeren met NIVEA (Niet Invullen Voor Een Ander) Dus wel! Vinden anderen me te dun? Maak ik anderen jaloers? Kan ik dit wel maken? Past dit bij een 45-jarige? Heb ik makkelijk praten?

Ik heb niet makkelijk praten. Daarom zet ik mijn THT-bikinichallenge door met de bijna-billen bloot.

De reden waarom ik geen totale bikinifoto plaats bij deze blog? Ik ben trots op de foto’s, mijn uitstraling, lijf en lef. Én ik voel me kwetsbaar. Daarom deel ik de bikinifoto’s alleen in de THT-bikinichallenge. Daar is de THT-bikinichallenge voor. Met een groep gelijkgestemden die ook sterker in hun bikini willen staan het hele jaar door. Ik ga mij kwetsbaar opstellen. Ik lach op foto’s, maar van binnen vind ik het extreem spannend. Ik had gedacht dat ik niet zou kunnen lachen op de foto’s in bikini, maar ik voelde me steeds comfortabeler. Dat ga ik delen. 31 dagen lang met korte dagworkouts en mindsetopdrachten. Ik ben niet op zoek naar complimenten van een ander. Ik wil ze van mezelf horen.

Dus als 2 mensen volgend jaar op een terras zitten "mensen te kijken". Dan hoop ik dat zij zeggen als ik voorbij loop: “Zij loopt echt met haar lijf te koop.” “Zou ik ook doen als ik zo’n lijf had”. Dat is een hele andere attitude dan dat ik me blijf verstoppen, omdat ik mijn benen te wit vind. Als je op bepaalde manier zit of staat, zie je altijd wel wat. Zet jezelf neer zoals je jezelf wilt zien. Zie de mooie dingen, de dingen waar je trots en tevreden over bent. Hoe tevreden ben je eigenlijk? Meld je aan voor de THT-bikinichallenge en ga samen met mij deze uitdaging aan! Ik ga niet langer uitstellen. Het is bijna september. Dus wellicht ben ik te laat om mensen aan te spreken mee te doen. Het maakt mij niet uit of er 2 of 20 mensen mee doen. Ik wil dit doen, voor jou en mij.