EEN KRANKZINNIG PLAN & I MADE IT!

EEN KRANKZINNIG PLAN & I MADE IT!

“We zijn in Amsterdam. Weekendje er tussen uit, want eigenlijk zou mijn vriend morgen de marathon van Amsterdam gaan lopen. Hij kan van alles weer, behalve hardlopen. Dus heb ik bedacht dat ik in zijn plaats ga lopen. Ik wil dit voor hem doen. Ik wil dit voor mezelf doen. Ik wil ervaren wat hij zo mooi vindt aan deze marathon. Een krankzinnig plan wellicht. Dat staat voor deze afgelopen bizarre tijd. Ik geef mezelf morgen nog de ruimte om toch niet te gaan. Ik geef mezelf de ruimte om uit te stappen. Ik geef mezelf de ruimte om stukken te wandelen. Ik geef mezelf alle ruimte om te kiezen wat ik wil. Krankzinnige plannen hoeven niet direct van tafel geschoven te worden. Ik ga het aan. De vorm hoe ik het aan ga is alleen nog niet duidelijk en kan aangepast en bijgesteld worden. Ik hoef me niet te bewijzen, enkel te lopen. Dat is waar ik van hou. Ja, het wordt confronterend voor mijn vriend om hier te zijn als publiek. Ook hij gaat dit aan. Samen sterk 💚”

Dit schreef ik zaterdagmorgen (15-10). Daarna op pad naar de Expo mijn startnummer ophalen. We willen het nummer 4503. Dit nummer ligt er niet… We hebben de aanmelding van Jeroen-Pieter omgezet naar mijn naam. Verder konden we niets veranderen aan zijn aanmelding. Is het niet goed gegaan? De helpdesk. We stoppen, want keken we wel bij de goeie nummers? Ik deed “natuurlijk” mee met de Nederlandse kampioenschappen. “Say what?” De Nederlandse kampioenschappen voor de laatste keer in Amsterdam. Dat was de reden voor JP om deze marathon te gaan lopen. Nummer 4503 inderdaad ligt inderdaad bij de vrouwen 45… We worden nog even tegengehouden, want de man die het nummer uitreikt wil een schatting van mijn tijd maken. “Joh… doe geen moeite”, denk ik, “daar gaat het me helemaal niet om”. Ik vind tijden niet interessant. Ik ben niet voor niets een intuïtieve loper. Mijn voorbereiding niet zoals de meeste marathonlopers. Hij zet in op 3.50. Ik lach en ik zeg: “misschien ooit haha”. We halen het shirt voor JP, want ja, we konden immers alleen onze namen aanpassen. Het raakt me om hier samen te zijn en mijn nummer op te halen. Het had zijn nummer moeten zijn!

Van marathonloper naar ‘achter de rollator’-loper. Op een ochtend werd hij wakker en kon hij nauwelijks nog lopen. Hij kwam beneden en daar zou hij weken verblijven. Een bed in de kamer. Een emmer op de tafel voor de nacht. Pijnstillers. Wachten op doorverwijzingen. We snappen er nog steeds weinig van. Waarschijnlijk een beknelde zenuw. Nu maanden verder en gelukkig kan hij fietsen op de fiets in de woonkamer. Wandelen gaat ook. Hardlopen nog niet. Zijn uitlaatklep. Zijn alles. En dan loop je in Amsterdam met je vriendin die voor jou de marathon gaat lopen, terwijl elke vezel roept dat jij daar wil lopen. Diepe respect voor jou, mijn liefste, dat jij deze confrontatie bent aangegaan. We komen ook hier sterker uit. Al lijkt het zo ver weg. Weet je nog… 2018, ik liep een halfjaar op krukken. Moest opnieuw leren lopen. (lees blog) We houden moed. We blijven geloven.

16.000 stappen verder op deze zaterdag waren misschien iets te veel van het goeie. Lekker bijtanken bij de middagfilm in de bios van Hoofddorp. Heerlijke film ‘Ticket to Paradise’. Daarna pizza en terug naar hotel. Slapen lukt niet. Adrenaline door mijn lijf. Ik ga het doen! “Ik ben fit en energiek. Ik loop de marathon van Amsterdam uit.” Mijn mantra van de afgelopen tijd. Ik kan immers alle kanten op. Ik kan stoppen. Ik kan wandelen afwisselen met hardlopen. Er is geen falen!

Nummer op shirt aan de voor- en achterkant. Oja, ik loop mee met de Nederlandse kampioenschappen. Startvak wit – het eerste startvak. Slik. Ik ga mijn eigen race lopen. Rustig aan beginnen. Niet op getraind, wel in mijn gedachten. We zijn mooi op tijd bij het Olympisch Stadion. Ik vraag me af wat er door JP zijn hoofd gaat. Hij kijkt voor zich uit. Hij is stiller. “Ik hou van jou”.  Dan loop ik het veld op. Hij blijft op de tribune. Omgekeerde wereld. Ik zwaai. Hij zwaait uitbundig terug. Hij baalt. Hij is blij voor mij. Dat kan allebei. Ik loop naar startvak 1. Ik sta in de dixie-rij. Het wordt spannend of we wel allemaal aan de beurt komen… Geplast. Nog 3 minuten. Een vrouw vraagt me welke tijd ik wil lopen. “Geen idee, … mijn vorige 4.04.” “Dan loop ik met jou mee”. “Dat zou ik echt niet doen. Ik heb echt geen idee wat ik ga doen. Ik mag alles van mezelf. Tijd is niet belangrijk!” Gezonde kriebels. Startschot. We vertrekken. Ik word aan alle kanten ingehaald. Dat is oké. Ik wil naar de 6 minuten per kilometer. Rustig aan… Veel publiek. Veel lopers. Kippevel! Jeroen-Pieter schreeuwt me toe en maakt foto’s. Ik heb zijn stem nog nooit zo hard gehoord. Intense liefde. Ik weet dat ik hem het langste laatste stuk niet zal zien.

De eerste kilometer te snel. Tot en met kilometer 26 nog steeds geen 6 minuten gezien op mijn horloge. Naomi van As moedigt mij persoonlijk aan langs de Amstel. Ze schreeuwt zelfs 2x mijn naam. Voor mijn gevoel was ik wel aan het vertragen, maar blijkbaar ga je toch met de massa mee… Dit wordt pittig. Ik bedenk dat ik opnieuw de deur uit loop voor een halve marathon. Fris en fruitig. Ik stel me voor dat ik op bekend terrein loop en hoe ver ik nog mag. In 2019 had ik een goeie voorbereiding en vond ik het heel lastig om over die 30km-grens te gaan. Nu in de afgelopen weken 1x 30km gelopen en toen helemaal stuk gegaan. Stoppen is nog geen optie voor mij. Ik kan altijd nog wandelen. Dat ga ik bij de laatste kilometers doen als een soort intervallen. Wandelen - hardlopen – wandelen - hardlopen.

Ineens vanuit publiek krijg in een aanmoediging voor “mevrouw Tuijt”. Tonke, een oud-leerling geeft me een nieuwe boost energie. Wat leuk om haar te zien en te horen. Dat is lang geleden. Ik mis muziek in de oren. Een Italiaans stel heeft een boxje in de rugzak. Ik loop met ze mee. Ze zetten de muziek uit. Geen idee waarom. Ik vertraag automatisch. Weg zijn ze. “Ik ben fit en energiek. Ik loop de marathon van Amsterdam uit”. Het Vondelpark. Ik ben er bijna. Ik wandel. Zeker 10x “Kom op, Hilde, je bent er bijna.” Ik lach. Dit is mijn manier om het uit te lopen. Ik wandel, zodat ik het haal. Er vallen mensen uit. Een jongen met kramp strekt zijn been. Dan haalt hij me weer in om verderop weer zijn been te strekken. Dit herhaalt zich een paar keer. Daarna zie ik hem niet meer. Mannen op de grond. Mijn beeld bij Jeroen-Pieter. Ik doe dit voor jou. Ik ga over de finishlijn, want daar ben jij. Ik hoor een aanmoediging voor een Jeroen. Het is er ook één voor jou en mij. De laatste 500 meter. Een man wordt gereanimeerd op 175 meter voor de finish. Het ziet er heftig uit. Ik ga vooruit. Ik ga harder. Ik heb nog een sprintje in mijn benen. Hoe dan?

I made it! Na de finish met mijn ogen op zoek naar mijn lief op de hoofdtribune. Zo veel mensen. Daar staat hij. Oogcontact. Ik schreeuw: “deze is voor jou”.  Geen moment bij mezelf. Alleen bij hem. “De volgende is voor jou!” Harthandje. Dan stromen de tranen over mijn wangen. Ik jank. Ik ben trots op hem. Ik ben trots op mij. Ik ben trots op ons. Had je me van tevoren gezegd dat ik 4.15.30 zou lopen, dan zou ik heel hard hebben gelachen. Met medaille naar de uitgang. JP sluit me in zijn armen. Samen trots!

Op naar het volgende krankzinnige plan… Ik had namelijk aan het begin van dit jaar bedacht dat ik ook wel weer eens een marathon wilde lopen. De Berenloop op Terschelling. Dus ingeschreven. Toen was er nog geen Amsterdam in mijn hoofd. Nu heb ik Amsterdam in mijn benen en ligt er een nummer voor mij klaar over 3 weken. Ik ben heel blij met Amsterdam. Deze wilde ik voor geen goud missen. Dit wilde ik voor JP en voor mezelf. Ik wilde ervaren wat maakt dat hij dit zo’n bijzondere marathon vindt. Terschelling? Geen idee… Ik geef mezelf de ruimte. Ik kan niet gaan. Ik kan uitstappen. Ik kan stukken wandelen. Er is geen falen.

En welk krankzinnige plan/verlangen ligt op jou te wachten? Kies je voor het van tafel schuiven of ga je het aan? Het hoeft niet direct. Het hoeft zeker niet perfect. Dans met de beren die je tegen lijken te houden. Ga het aan. Dat kan. Er is geen falen. 💚