Van HELD naar ANTI-HELD

Van HELD naar ANTI-HELD binnen een uur

Locatie: de Sallandse Heuvelrug
Personages: Hilde en haar Tuthola

Ik voel mij een reus tussen de kabouters en een kabouter tussen al die hoge bomen. “Waar houden zij op?” Ik kijk omhoog. Het regent niet meer. Ik ga op pad in mijn eentje. Eerst zijn daar nog de paaltjes van de kabouterroute die me richting geven. Deze laat ik achter me. Alleen op de wereld. Wat een heerlijk gevoel. Ik geniet. Ik klim in bomen. Ze nodigen uit om in te klimmen. Vroeger toen ik klein was, klom ik graag in bomen. Toen ging ik hoog. Nu ga ik niet zo hoog. Ik trek me niets aan van Tuthola en wat anderen van me zouden kunnen denken. Er zijn veel kleine, smalle paadjes. Af en toe een tegenligger of 3, zoals de 2 dappere “kersverse” ouders met hun baby in de kinderwagen en de man in korte broek met wandelschoenen aan. Ik voel geen ongemak. Ik groet. Ik wandel intuïtief door, pak paadjes links en rechts, loop in het bos en op open vlaktes. Wie doet mij wat?

Op de open vlakte krijg ik een vluchtige gedachte aan een wolf. “Zijn die hier? Zou toch niet?” Ik loop door. Kort na deze gedachte zie ik witte plukken haar liggen. Het gevaar is direct voelbaar. Arm, lief, klein, wit konijntje. Het kan natuurlijk ook prima een hondeneigenaar zijn geweest die zijn hond even lekker heeft gekamd en leeg geplukt. Mijn hartslag gaat omhoog. De smalle paadjes zijn ineens onveilig. Een verkrachting en/of ontvoering zijn een makkie hier. Niemand weet waar ik ben. Een nieuwe thriller wordt terplekke geboren.

Ik luister naar geluiden. “Wat is dat?” Ik zie een wolf, daar. “Kan dat?” Ik hoor weer wat. “Lijk ik met mijn staart teveel op een dier? Een lekkere prooi voor de wolf?” Tijdens het hardlopen waan ik mij veilig, omdat ik hoop dat ik voor een paard wordt aangezien door de buizerd. Een buizerd pakt geen paarden, toch? Dit is een gedachte die nooit is bewezen, niet de ene kant op en niet de andere kant op. Ik blijf achterom kijken.

Waar is de held uit het begin van dit avontuur? Ik, als de held, die intuïtief en eigenwijs de pijltjes links laat liggen. De pijltjes maken dat ik eerder de weg kwijt raak dan dat ik op mijn gevoel ga lopen. Ik snap ze nooit. Paars, geel, groen, blauw, rood.

Alleen op de wereld. “Waar zijn alle mensen? Wat als er iets gebeurt met mij?” Niemand ziet me, hoort me, kan me helpen. Ik loop door. Iets sneller, zowel mijn voetstappen als mijn hartslagen. Daar, een man bij de kromme boom. Ik versnel. Ik ben niet meer alleen. “Of is net deze man degene die ik niet moet tegen komen?” Ik vertraag. Ik loop een ander pad in. Ik versnel. Bijna buiten adem zie ik een Chinese dame videobellen. Ik laat mij zien in haar beeldscherm. Zij draait weg. Ik draai mee. Ze kijkt me aan en zegt iets in het Chinees. Ik groet haar en vervolg mijn pad. Als er iets met me gebeurt, zijn er in ieder geval 2 Chinezen die me hebben gezien. Er zijn getuigen dat ik was waar ik was, voordat ik … “Stop brein!”

Prima dat je er bent. Een beetje angst voelen, is oké. Mijn fantasie biedt me ruime mogelijkheden tot het creëren van nieuwe verhalen op papier en in mijn hoofd. Dan bekend terrein. Ik haal opgelucht adem. Ik heb het gehaald zonder ontvoerd, verkracht of verslonden te worden. Mijn fantastische brein geeft mij talent en soms haalt ze me keihard onderuit. Groots genieten en klein als een kabouter tussen al die hoge bomen. Groots en klein kan allebei. Het mag er allebei zijn.

Hoe ongemakkelijk ook…