IK WIL WEER SPELEN

IK WIL WEER SPELEN

Koningsdag 2021 aan de Baggelhuizerplas werd ik door Maris gevraagd voor een theatrale performance om haar challengeweek ‘Hoepel op! Hakken aan en gaan!’ feestelijk af te sluiten. Ik werd natuurlijk meteen enthousiast van zowel haar challenge-titel als dat ik weer mocht spelen. Ik had hier zo’n zin in! Dus zei ik direct: “JA, dat wil ik doen!”

Mijn creatieve brein ging meteen werken. Geïnspireerd door “de kletsende tuttebel op zolder” en de vrouwelijke ondernemer. Nou, mijn Tu(ij)thola liet vrijwel meteen van zich horen. “Kan ik dat wel?” Ik schoot in de verdediging: “Ik ben geen Claudia de Breij, hoor”. Het kriebelde positief in mijn buik. Het kriebelde negatief in mijn brein.

Mijn sporadische dates met Jules de Strooper

Het pak koekjes moet op, de chipszak moet leeg. Een aangebroken reep chocola in de kast is ondenkbaar. Herken je dit? Ik niet. Ik vind het heerlijk om te genieten van mijn 2 stukjes BonBonBloc. Daar maak ik een feestje van. Chocola op een mooi schaaltje van BLOND met een kop zoethoutthee is voor mij écht genieten. Daar neem ik de tijd voor. Ik kies bewust elke avond voor deze 2 stukjes chocola. Natuurlijk is er wel eens hunker naar meer. Wil ik hier aan toegeven? Dat mag, als het een bewuste keuze is.

IK HEB SNAAIZIN

Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin. Ik heb snaaizin….


Ben je al afgehaakt met het lezen van deze blog? Ja, het zijn natuurlijk maar een paar woorden. Een paar woorden die ik zo’n 20x herhaal. Waarom doe ik dit? Ik laat mijn snaaizin inderdaad maar enkel woorden zijn.

Soms lijkt een drempel hoog, bijna onhaalbaar

Soms lijkt een drempel hoog, bijna onhaalbaar, denk je. Voldoende stemmetjes met excuses om het bijna te geloven. Tot je besluit tegen je stemmetjes in, toch, te gaan. Je komt er achter dat het heerlijk is. Onvoorstelbare blijheid na afloop. Blij dat je bent gegaan. Blij dat je de stemmetjes wel gehoord hebt, maar dat je er niet naar geluisterd hebt. Ze mogen er zijn, maar je hoeft er niet naar te handelen.

KLEINE STAPJES ZIJN OOK STAPPEN.

“Hilde is trouw en eerlijk en heeft het wonderlijk talent voor het positieve in het leven”.

Het lijkt heel goed met me te gaan, maar binnenin mij wemelt het van de gedachten die mij op andere sporen willen zetten. Er zijn ook realistische dingen die deze periode moeilijk maken. Dat is zo. Daar kan ik niets aan veranderen. Ik kan mijn vader niet in 1x beter maken. Ik kan de corona niet in 1x de wereld uit helpen. Ik kan mijn bedrijf niet in 1x laten groeien tot een bedrijf waarbij ik me geen zorgen hoef te maken over hoeveel geld ik de volgende maand heb? 

IK BEN EEN POWERVROUW ÉN DAT PAK KOEKJES GAAT ER AAN!

Vorige week gingen al mijn theaterdeuren weer open. De improvisatiecursus voor gevorderden op woensdagavond met het thema: ‘coronaproof’. Donderdagavond repetitie-avond in de grote zaal van Hingstman met Spotlichtspelers op afstand. Zondag was daar de eerste keer weer met de powervrouwen. Buiten en ieder op haar eigen picknickkleedje. Ik heb er alles aan gedaan om afstand te bewaren. Ik ben te onafhankelijk om ziek te worden.